85 روز دیگه...

امروز رفتیم خانه بازی که همیشه آوا رو می بردیم ، خانمه گفت چون پنج شنبه است من نمی تونم همراهش باشم ، گفتم باشه بدم نمی اومد آوا رو یه محک بزنم ببینم بدون من چی کار می کنه ولی دخملی خوب یه کم براش سخته تعادلش رو حفظ کردن رو وسایل بادی، با اولین حرکتش هم خانومه قانع شد که خودم هم باید همراهش باشم، خلاصه منم دورادور مواظبش بودم ، اول اصلا حاضر نشد که از سرسره های کوتاه هم سر بخوره ولی بعد از ده دقیقه ایی که اونجا بودیم دخملی دل شیر پیدا کرد و یهو دیدیم  بالای بالاترین سرسره اونجا وایساده و آماده سر خوردنه، و با اینکه قلبم تو مشتم بودم فقط گفتم آفرین مامانی ، تو می تونی ، دخملی هم سر خورد و کلی کیف کرد ،  هی این ماجرا تکرار شد و من هی  هر دعایی بلد بودم می خوندم و دخملی رو تشویق کردم ولی فکر کنم با اون فشار عصبی کلسترولم رفت رو 700، ولی ارزشش رو داشت، دوست ندارم از چیزی بترسونمش یا بگم که نمی تونی انجامش بدی ،ولی خداییش مسیر سرسره برای آوا زود بود ولی از پسش بر اومد، و مهم همینه!

پ ن:یعنی هیچی بدتر ازین نیست که ماه رمضون باشه 5شنبه شب هم باشه و بخوای شام بری یه رستوران خوب؛امشب ما یه چهار ساعتی دنبال یه لقمه نون حلال ازین رستوران به اون رستوران بودیم، همه جا قیامت بود تا آخر با یه نیم ساعت تو صف موندن موفق به پیدا کردن یه میز خالی شدیم، و تونستیم بالاخره شام بخوریم، واقعا موندم تو حکایت این ماه رمضون و دوبرابر شدن اشتهای ملت!!!!